איך פֿאָר
ישׂראל נעקראַסאָװ
הײס און שטױביק. פֿליגן זשוזשען,
גרינע פֿעלדער אָן אַן עק,
אין אַ טיפֿער, ברױנער לוזשע
ליגט אַ חזיר אױפֿן װעג.
אין דער װײַטן ־־־ קרומע הײַזער,
ניט פֿאַר גאָט און ניט פֿאַר לײַט.
אַ פֿאַרזשאַװערטער װעגװײַזער
האָט פֿאַרגעסן זײַן באַטײַט.
ערגעץ װױנט מען, ערגעץ בױט מען,
דאָ איז רויִק, שטיל און װיסט,
און סע געלן גרעזער טױטע
צװישן הױכע קופּעס מיסט.
***
װען איך װאָלט געװען קליגער,
װאָלט מיר געװען בעסער.
װען איך װאָלט געװען נאַרישער,
װאָלט מיר געװען בעסער.
סײַ װי סײַ װאָלט איך געטאָן דאָס זעלבע,
װאָס איך טו.
נאָר איך װאָלט ניט געבױט קײן לופֿטשלעסער,
און מיר װאָלטן דעמלט געװען צוזאַמען,
איך און דו.
***
מײַן ליבער עפּלבױם!
איך האָב אַמאָל אַרומגענומען
דײַן קרומען
שטאַם. איך האָב געגלעט
דײַן קאָרע.
דײַן צװיט
האָט מיך געפֿרײט.
דו ביסט
געװאָרן
צו אַלט און גיסט
קײן פּירות ניט.
טאָ זאָג אַ דאַנק דעם קאַרגן
מענטשן: איך בין גרײט
דיך צו דערהאַרגען.